آب درمانی

آب درمانی

آب درمانی درگذشته توسط ایرامیان باستان یونانیها و مصری ها با توجه به خواص بی نضیر آب مور استفاده قرار می گرفته است.
شاید آسان ترین و راحت ترین وسیله ای که ورزشکاران ومردم برای رفع خستگی .کسالت و بدست آوردن آرامش و راحتی از آن استفاده میکنند آب باشد.
گرفتن دوش آب گرم پس از ورزش و مسابقه .یا پس از انجام کارهای سنگین روزانه تقریبا یک امر طبیعی و عاذی است که تمام بازیکنان و افراد آگاهانه یا بدون اگاهی از ان استفاده میکنند.

آب درمانی یک روش عامه پسند است و به خلاف اکثر روشهای دیگر رفع خستگی عضلانی با رضایت و خوشنودی ورزشکاران توام می شود

در این روش ورزشکار یا شخص آسیب دیده میتواند کارهی متفاوتی در آب انجام دهد انواع حرکات شامل راه رفتن های متفاوت و بسیار گوناگون برای انواع امراض و رفع این بیماریها و نسیت به درجه و نوع بیماریهای متفاوت و گوناگون استفاده از برنامه های مختلف برای تسکین و بهبود درد توسط مربیان دوره دیده و کار آزموده و با تجربه که در انتها چند نمونه از این برناه ا را با هم مرور میکنیم و شما هم میتوانید از آن استفاده کنید البته با تایید و زیر نظر  مربی

اکنون اب درمانی در بسیاری از استخر ه در حال گسترش هست و ایران نیز به طور طبیعی دارای مراکز درماننی آبی بسیاره در دل کوها و جنگل ها می باشد که در انتها نیز به شما معرفی خواهم کرد

 

با تمام مزایا در مورد آب درمانی باید گفت :با شناخت و آگاهی از تاثیرات فیزیولوژیکی و درمانی آب به آسانی و راحتی میتوان از آن استفاده کرد.هیدرو تراپی ی آب درمانی به شکل امروزی آن را شاید بتوان مدیون دکتر جان فلویر انگلیسی دانست.شاید استفاده از آب در موارد درمانی و رفع خستگی در ورزشکاران و به دست آوردن آرامش جسمی و روحی قدمتی معادل قدمت زندگی بشر داشته باشد.
مزایا و خصوصیات استفاده از آب درمانی برای تسکین دردها و آفرینش آرامش یعنی در موارد درمانی و رفع خستگی در ورزشکاران و به دست آوردن آرامش جسمانی و روحی متعدد است.
در دسترس بودن آن برای همه .ارزان بودن نسبت به روشهای دیگر .اندازه گیری درجه حرارت اب به آسانی .سبک شدن وزن بدن در آب و عامه پسند بودن آن برای همه از جمله مزایای اب درمانی است

 آب درمانی چگونه باعث رفع خستگی ورزشکاران می شود؟ برای شناخت و آگاهی از چگونگی عمل و علل رفع خستگی ورزشکاران، متعاقب استفاده از هیدروتراپی باید تاثیرات فیزیولوژیکی آب درمانی را نیز بررسی کرد. به طور کلی، در هنگام قرار گرفتن در آب، تغییرات زیر در بافت ها و اندام های بدن رخ می دهد.
- افزایش درجه حرارت بدن: بر حسب میزان و مقدار گرمای آب، درجه حرارت بدن هم تغییر می کند. در اغلب موارد که درجه حرارت آب استخر بین 34 تا 37 درجه سانتیگراد باشد، دمای بافت ها و عضلات ورزشکار نیز مقداری افزایش می یابد

منبع دوست عزیزم استاد اکبر:http://www.sportaek.blogfa.com

ورزش درمانی و فیزیوتراپی در آسیب مچ پا

ورزش درمانی و فیزیوتراپی در آسیب مچ پا  :Ankle Sprain Rehabilitation

شایعترین آسیب مچ پا کشیدگی و پارگی رباط های آن به خصوص لیگامانهای کوچک است که در اثر پیچش و یا چرخش مچ رخ می دهد. به طوری که باعث تورم و درد در آن ناحیه می شود و حتی گاهی فرد احساس شکستگی می کند.
آسیب های مربوط به مچ به طور کلی بیشتر در ارتباط با افتادن و پیچ خوردن پا روی زمین می باشد اما صدمات به رباط به طور شایع در هنگام ورزش و تمرین رخ می دهد.
هنگام معاینه بالینی نشانه های آن با تورم و تغیر رنگ (کبودی و تیره گی) در قسمت خارجی مفصل مشخص می شود که لمس آن نیز با میزان متفاوت درد و ناراحتی همراه است. دامنه حرکات مچ ممکن است محدود شود اما قدرت ان همیشه تحت تاًثیر قرار نمی گیرد.

توانبخشی و درمان :بیشتر مشکلات ناشی از پیچیدگی و کشیدگی رباط مربوط به ادم (تورم) و گردش خون اطراف محل آسیب دیده است. جلوگیری از تورم و کاهش آن بهبود را تسریع می کند.اکثر کشیدگی های لیگامانها در عرض چند هفته به طور کامل بهبود می یابند. از سوی دیگر با افزایش شدت آسیب کار توانبخشی و درمان نیز پیچیده تر و گسترده می شود.
به کشیدگی ها و پارگی های رباط سمت خارج مچ که مزمن و یا عود کننده باشند که در نتیجه آنها میزان بالانس و تعادل در پای آسیب دیده کاهش می یابد، تمرینات تقوییتی، قدرتی و عمقی بافتی داده می شود.

"

فاز اول (فاز مقدماتی یا زودرس ) : هدف : کاهش درد : تورم و خونریزی پس از صدمه و محافظت از لیگامنت(های) بهبود یافته است.
مواردی که در 24 ساعت اول از آنها باید اجتناب شود :
ـ دوش آب داغ
ـ مالش و ماساژ گرم
ـ عدم قرار دادن پک آب گرم
ـ نوشیدن الکل
مصرف آسپرین با جلوگیری از تشکیل لخته ممکن است باعث افزایش جریان خون به مچ شود که خود میزان آسیب را افزایش می دهد.
مصرف ایبوپروفن (ibuprofen ) ممکن است در کاهش درد کمک کننده باشد اما بهبود را تسریع نمی بخشد.

انجام و رعایت PRICE مهمترین بخش از آغاز کنترل آسیب دیدگی ها و در اینجا sprain می باشد.کلمه ی PRICE متشکل از حروف اول اقدامات زیر است :

Protection : محافظت : لیگامان (مچ پا) در جهت بهبود و تسریع درمان باید در حالت مناسب تثبیت شود.
• در ابتدا توجه شود پس از استفاده از محافظ در صورت ایجاد درد آن را بیرون آورید.
• در صورت نیاز از آتل و یا یک عصا استفاده کنید زیرا با کاهش فشار وارده بر پای آسیب دیده به روند بهبود کمک می کند.
• شروع پیاده روی ضروری است. زیرا فشار اندک روی پا پس از روزهای اول استراحت ، از بروز سختی و التهاب رباط ها (تاندونیت) جلوگیری   می کند.

Rest   : استراحت 
•  پای مصدوم را تقریباً تا 24 ساعت استراحت دهید.
•  در انجام تمرینات شدید باید احتیاط شود.
•  بهتر است برای پای سالم برنامه ی تمرینی طراحی کرد
•  تمرینات ایزومتریک (در افزایش قدرت در حالت ایستا و جلوگیری از آتروفی و کاهش حجم عضلانی) در چهار حالت که      1.  انگشت شست به طرف بالا   2. پائین    3. داخل و    4. خارج باشد انجام شوند. توجه شود که انجام تمرینات بدون درد باشند و انجام هر کدام تا 8 ـ 6 شماره طول بکشد.

Ice   : استفاده از یخ : 
در مدت زمان هر 2 ساعت یکبار به مدت 20 دقیقه به منظور کاهش درد، تورم و اسپاسم و گرفتگی عضلانی در 72 ـ 48 ساعت اول پس از آسیب از یخ استفاده کنید.
توجه شود که یخ را بیش از 30 دقیقه روی محل آسیب نگذارید.

Compression  : استفاده از فشار 
از یک کیسه یخ و یا هوای سرد می توانید در ایجاد فشار استفاده کنید و روی آن را از سمت کف پا به سمت ساق باندپیچی کنید. برای ایجاد فشار بیشتر در صورت وجود می توانید از پد های نعلی شکل در زیر باند استفاده کنید.

Elevation : بالا نگه داشتن : تا حدی که ممکن است عضو آسیب دیده را به همراه یخ و فشار روی آن بالا نگه دارید.
توجه شود که در جلوگیری از تورم سطح پا از سطح کمر بالاتر باشد.
هنگام خواب نیز سطح پا بالا باشد زیرا بالا نگه داشتن عضو به بازگشت خون و لنفاتیک از پا کمک می کند. 
و همچنین در اثر کاهش فشار هیدرواستاتیک در از بین رفتن مایع در گردش جلوگیری می کند.

فاز 2 (فاز توانبخشی) : این فاز زمانی آغاز می شود که پیشرفت تورم و ادم متوقف شده و میزان درد کاهش یافته است. بنابراین رباط ها کم کم به مرحله ی بهبود و ترمیم نزدیک می شود و دیگر مقابل حرکات سبک،حساس نیستند. میزان وجود درد راهنمای خوبی در کنترل شدت انجام تمرینات است.
هدف : افزایش میزان قدرت و حرکات که خود در بهبود جریان و پاکسازی و دور کردن فاکتور های التهابی نقش مهمی دارد.
 حرکات کششی :
•  حرکات کششی را قبل و بعد از انجام فعالیت و تمرین ها انجام دهید.
•  حرکات کششی پاشنه و ساق را هر چه زودتر شروع کنید. (هر کششی را به مدت 20 ثانیه و هر 2 ساعت یکبار انجام دهید) کشش به اندازه متوسط باشد به طوری که ایجاد درد نکند.
•  سپس حرکات مچ به صورت گفته شده که شست و انگشتان پا به سمت بالا و سپس پائین باشند را انجام دهید.
•  تمرینات را با انجام دو حالت دیگر کج شدن مچ به سمت خارج (Inv ) و داخل (Ev ) را انجام دهید به طوری که در حالت اول کف پا به سمت داخل و , حالت دوم بالعکس باشد.
تمام تمرینات باید با تکرار های زیاد و بدون درد در 3 ست 20 تایی انجام شوند.
•  یک حوله را لوله کنید و روی زمین بگذارید. سعی کنید با جمع کردن انگشتان پا روی آن، آن را از زمین بلند کنید.
• چند تیله روی زمین بیاندازید و سعی کنید آن ها را با انگشتان پا بلند کنید.
• پاشنه ی پا را روی زمین قرار دهید و به طور فرضی با انگشت شست در هوا حروف الفبا را بکشید. هر اندازه بزرگ تر بنویسید اثر بهتری دارد .
• تمرین با دوچرخه ثابت
 تمرینات قدرتی:
• تمرینات را با حرکات ایزومتریک آغاز کنید و سپس به تمرینات ایزوتونیک ارتقاء دهید. حرکات را می توانید با و یا بدون وجود مقاومت انجام دهید اما توجه داشته باشید که در هر صورت نباید هموراه با درد باشد.
• در صورتی که بهبودی پیشرفت کند و دامنه ی انجام حرکات بیشتر شود, تیوپ دوچرخه یا نواری کشسان تقریباً به اندازه نیم متر تهیه کنید، آن را دور انگشتان پا  بیاندازید و در چهار جهت بکشید. توجه کنید که در این حرکت فقط مچ و کف پا حرکت کند نه ساق به بالا.
• خارج و بالا:
روی زمین یا صندلی بنشینید، یک تیوپ را دور پایتان و پایه ی صندلی بیاندازید. پاشنه روی زمین باشد. مچ را به خارج و بالا حرکت دهید.
• داخل و بالا:
مانند بالا عمل کنید اما این بار مقاومت تیوپ در برابر حرکت به داخل باشد. پا را به سمت داخل و بالا حرکت دهید.
• مستقیم به بالا:
مانند بالا عمل کنید. پاشنه روی زمین و اینبار فقط صاف به سمت بالا.
• مستقیم به پائین:
اینبار مقاومت تیوپ در حرکت رو به پائین باشد. در حالی که پاشنه روی زمین است انگشتان را به سمت پائین حرکت دهید. در آغاز تمرینات توانبخشی، از وزنه های مچ برای ایجاد مقاومت سبک در چهار جهت مثل بالا استفاده کنید. (در 4-2 ست 20 تایی)
• بلند کردن پاشنه: روی لبه ی یک پله بیاستید (مواظب باشید) به طوری که پاشنه از زمین جدا باشد. به آرامی به روی انگشتان بلند شوید. در صورتی که با پیشرفت تمرینات انجام این حرکت ساده شد، می توانید فقط روی پای مصدوم بیاستید.
• خم شدن روی یک پا: روی پای مصدوم بیاستید. به آرامی زانوهایتان را خم کنید و سپس به آرامی بلند شوید.
 تمرینات تعادلی و ادراکی :v
بدین شکل توصیف می شود که درک انسان از موقعیت خود در فضای پیرامون است.
پس از آسیب وارده به مچ ممکن است در تعادل فرد اختلال ایجاد شود که این  خود می تواند باعث آسیب مجدد شود و به شکل یک سیکل معیوب هر چه آسیب بزرگتر باشد تعادل بیشتر مختل می شود.
اقدام زود هنگام به راه رفتن در کاهش اختلال تعادلی کمک می کند. سعی کنید در بهبود وضعیت تعادلی خود با چشمان بسته و در پیشبرد تمرینات با چشمان بسته روی پای مصدوم راه بروید.

 فاز 3 (مرحله بازگشت به سطح کارایی کامل Functional  )
هدف: بازگشت به وضعیت اولیه قبل از آسیب و بازگشت به تمرینات.

باید دامنه ی حرکات کامل باشد.

باید قدرت پای مصدوم 90-80 %قدرت در پای سالم باشد.

قدرتمند سازی پای سالم

دویدن درون استخر. استفاده از یک وسیله ی شناور کننده و شنا کردن در استخر.

نوار بندی و tapping مچ در صورت نیاز

پوشیدن کفش های ساق بلند در ثابت سازی مچ

بند کفش باید محکم بسته شود. این نیز در جهت ثابت سازی پا می باشد

شروع فعالیتها به آرامی باعث کاهش فشار روی رباطها می شود

راه رفتن و انداختن وزن کامل روی پاها در صورتی که لنگش و مشکل در راه رفتن وجود نداشته باشد.

منبع :‌ پورتال پزشکی ورزشی ایران

سندروم کانال تارس

اختلالات عروقی جزو عوامل نادر TTS نیست و حدوداً 17 درصد موارد را تشکیل می دهند ؛ و در بین آنها واریس در اندام تحتانی شایع ترین علت می باشد. اما از آنجائیکه واریس در اندامهای تحتانی شایع می باشد ، شاید به عنوان علت TTS مورد سوال قرار گیرد. بیماریهای التهابی که منجر به سینوویت در غلاف تاندون های داخل کانال تارس می شوند، گروه دیگر از علل شایع سندرم کانال تارس به شمار می روند.

در یک مطالعه از 49 بیمار مبتلا به TTS ، 34/4 درصد دارای بیماریهای سیستمیک از جمله دیابت و بیماریهای التهابی روماتیسمال بوده­اند.

همچنین طی گزراشی ، از دیابت ، آکرومگالی، کم کاری تیروئید و آرتریت روماتوئید به عنوان شایع ترین علل سیستمتیک سندرم کانال تارس نام برده شده است. بیماریهای سیستمیک دیگر شامل بیماری لوپوس اریتماتوز سیستمیک، هیپرلیپیدمی و جذام می باشد. تومورهای خوش خیم نیز می توانند موجب TTS گردند.

علائم بالینی

شروع TTS همیشه تدریجی است و معمولاً یک طرفه می باشد. شایع ترین Symptom ای که در همه بیماران دیده می شود احساس سوزش، گزگز، مور مور و کرختی می باشد که در مسیر عصب پلانتار دیده می شود. انتشار این علامت بستگی به درگیری شاخ های عصب تیبیال می باشد. وقتی که عصب پلانتار درگیر باشد، علائم در قسمت انتهایی کف پا و انگشتان پا انتشار پیدا می کند. در مواردی که شاخه ی کالکانئال عصب تیبیال درگیر باشد، علائم در ناحیه پاشنه پا لوکالیزه میگردد.

این علائم به طور کلاسیک با ایستادن طولانی یا راه رفتن تشدید می شود و با در آوردن کفش و استراحت بهتر می گردد. تشدید پارستزی در شب در TTS کمتر از CTS می باشد و در 15 تا 42 درصد موارد گزارش شده است. وقتی که پارستزی شدیدتر می شود ممکن است به ساق و قسمتهای پروگزیمال اندام تحتانی انتشار پیدا نماید که به آن فنون valleix اطلاق می گردد. ضعف حرکتی به عنوان یک Symptom در TTS در هیچ مطالعه ای گزارش نشده است. دو علامت Objective شایع در TTS شامل : تست تینل و اختلال حسی در مسیر شاخه های عصب تیبیال می باشد. تست Tinel بادق عصب تیبیال، درست در قسمت فوقانی تونل تارس در پشت مالئول داخلی انجام می شود. وقتی که این تست مثبت باشد ، بیمار یک احساس برق گرفتگی در کف پا و انگشتان پا احساس می کند . تست Tinel مثبت تقریباً در همه بیماران وجود دارد. اختلال حسی در مسیر عصب تیبیال در بیش از 2/3 بیماران دیده می شود و یک هیپراستزی نسبت به لمس سطحی ایجاد می شود. حساسیت لوکال در ناحیه تونل تارس، یک یافته شایع به شمار می آید که در 50 تا 98 درصد بیماران گزارش شده است.

علائم حرکتی objective نادر می باشد. آتروفی عضلات داخلی پا یک یافته نادر بوده و فقط در موارد پیشرفته بیماری دیده می شود.

تشخیص TTS:

در تشخیص سندرم کامل تارس، تست تینل و اختلال حسی در مسیر شاخه های انتهایی عصب تیبیال، مهمترین یافته های بالینی و تشخیصی به شمار می روند. بدون وجود هر دو یافته فوق، تشخیص TTS از نظر کلینیکی غیر محتمل خواهد بود. بدیهی است که همه بیماران از احساس سوزش و پارستزی در کف پا و یا انگشتان پا شکایت دارند. دو بیماری دیگر که ممکن است با TTS اشتباه شود، رادیکولوپاتی ریشه های L5 و S1 و پلی نوروپاتی حس محیطی می باشند. علائم بالینی سیاتالژی L5 و S1 و دوطرفه بودن پلی نوروپاتی محیطی در تشخیص افتراقی، کمک کننده خواهد بود. به همین خاطر در هر بیماری که مشکوک به TTS دوطرفه می باشد، لازم است پلی نوروپاتی محیطی رد گردد.

در هر بیماری که موجب درد در اطراف پاشنه ی پا یا قسمت مدیال پا می شود، باید به فکر سندرم کانال تارس باشیم. بنابراین بیماریهایی مثل فاسئیت پلانتار، بورسیت کالکانئال و تنوسیونوویت در قسمت داخلی مچ پا، در تشخیص افتراقی TTS قرار می گیرند. لازم به ذکر است که در این بیماریها برخلاف سندرم کانال تارس، گزگز، مور مور و دردهای سوزشی همراه با اختلال حسی وجود ندارند. در اکثر بیمارانی که با تشخیص TTS جهت EMG-NCV مراجعه می نمایند، تشخیص بیماری سندرم کانال تارس نمی باشد: یعنی از نظر بالینی TTS بیش از اندازه تشخیص داده می شود.

مطالعه الکترو میوگرافی(EMG-NCV) روش تشخیصی انتخابی برای سندرم کانال تارس می باشد و در 90 تا 100 درصد موارد تشخیص داده می شود. مطالعات اخیر نشان داده است که MRI در تشخیص ضایعات فضاگیری که موجب TTS شده اند، کمک کننده خواهد بود.

همچنین تزریق لوکال یک ماده بی حس کننده در داخل کانال تارس، موجب برطرف شدن علائم می گردد که میتوان از آن به عنوان یک تست تشخیصی استفاده نمود.

درمان

درمان TTS بستگی به علامت آن دارد. همه بیماران نیاز به جراحی ندارند. بنابراین باید سعی نماییم که با تشخیص دقیق و صحیح از انجام اعمال جراحی غیر ضروری جلوگیری به عمل آوریم. در مواردی که علت بیماری وجود فشار خارجی(مثل پوشیدن چکمه اسکی) یا بیماری التهابی سیستمیک( مثل آرتریت روماتوئید، کم کاری تیروئید) باشد، درمان شامل کاهش فشار خارجی و درمان بیماری زمینه ای می باشد. درمان کانسرواتیو شامل استراحت مچ پا ارتوزیس پا یا مچ پا و استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی در تعداد کمی از بیماران به ویژه آنهایی که به دنبال ترومای ساده به مچ پا ، یا آسیب های ورزشی و یا تنوسینوویت دچار سندرم کانال تارس شده اند ، کمک کننده خواهد بود. Decomperession با انجام جراحی در بیمارانی که به درمان طبی پاسخ نمی دهند و یا ضایعات فضاگیر موجب TTS شده است، انجام خواهد شد. انجام عمل جراحی Decomperession موجب برطرف شدن علائم در 80 تا 90 درصد بیماران می شود. در صورتی که علت سندرم کانال تارس مشخص نباشد، انجام عمل جراحی در 75 درصد موارد علائم را برطرف می نماید.

وقتی که با انجام عمل جراحی علائم بیمار برطرف نمی شود باید به موارد زیر توجه نماییم:

1- Release نا کافی فلکسورر تینا کولوم

2- فشار بر روی عصب تیبیال در محل دیگری غیر از رتیناکولوم باشد(مثل هیپر تروفی تاندون هالوسیس ابدوکتور)

3- تشخیص صحیح نباشد.

مواردی که فشار از هالوسیس ابدوکتور و یا وریدهای واریسی باشد، اقدام جراحی مناسب انجام خواهد شد.

دکتر امیر رضا قایفران

.منبع:http://www.sportaek.blogfa.com