درمان زانو ضربدری

پای ضربدری یا ژنووالگوم، یک بدفرمی ‌یا بدشکلی استخوانی که در آن زانوها در حالت ایستاده بیش از حد به یکدیگر نزدیک می‌شوند، در حالی که مچ پاها فاصله‌ی زیادی از یکدیگر دارند. اغلب کودکان، خصوصا وقتی که پاهایشان به سمت داخل چرخیده و می‌ایستند، پاهایشان حالت ضربدری دارد که پدیده‌ی شایعی است. این حالت همچنین در کودکان نوپایی که سعی می‌کنند برای اولین بار بایستند و تعادل خود را حفظ کنند و همچنین برای اولین بار راه بروند و بدوند، دیده می‌شود. 

با رشد کودک و بالا رفتن سن او تا حدود 7 یا 8 سالگی، شکل پاها به صورت خود به خود اصلاح می‌شود و حالت پاها طبیعی‌تر شده و وضعیت آن‌ها به شکلی می‌شود که تحمل وزن به صورت متوازن باشد. کودک نیز می‌آموزد که برای حفظ تعادل خود باید پاهایش را به شکل صحیحی روی زمین بگذارد و دیگر پای خود را سمت داخل نمی‌چرخاند و به همین خاطر زانوهایش دیگر  حالت ضربدری ندارند. اما در صورتی که حالت ضربدری پاها با وجود رشد کردن کودک و رسیدن او به این سن، همچنان اصلاح نشده است و یا در صورتی که حالت ضربدری پاها در سنین بالاتر ایجاد شود، لازم است برای درمان پا ضربدری اقدام شود.

چه چیزی باعث ضربدری شدن پاها می‌شود؟

وجود حالت زانو ضربدری در کودکانی با سنین کمتر امری طبیعی است اما در صورتی که این مشکل با رشد کودک به تدریج اصلاح نشود و همچنان به همان صورت باقی بماند، ممکن است مشکلی زمینه‌ای باعث این حالت شده باشد که نیاز به رسیدگی و درمان دارد.

برخی از عواملی که می‌تواند در ابتلا به پا یا زانوی ضربدری نقش داشته باشد عبارتند از:

• بیماری‌هایی مانند ریکت، نرمی‌استخوان، اسکوروی که علت زمینه‌ای آن سوءتغذیه می‌باشد و بر چگونگی شکل‌گیری استخوان‌ها تاثیر گذار هستند و علت پای ضربدری می‌شوند.
• عفونت‌های استخوانی نظیر استئومیلیت می‌تواند باعث دفرمیتی زانو شود.
• آسیب‌های وارد شده به استخوان ساق پا، که عامل مهمی‌در رشد کودک است، می‌تواند باعث پای ضربدری شود. در این صورت ممکن است فقط یکی از پاها دچار بدفرمی‌ شود.
• برخی از بیماری‌های ژنتیکی خاص و نادر می‌تواند باعث بدشکلی‌های استخوانی شود.
• بزرگسالان نیز ممکن است به علت آسیب دیدگی یا ابتلا بیماری‌های مفاصل نظیر آرتروز یا روماتیسم، به پا یا زانوی ضربدری دچار شوند. 
• چاقی مفرط می‌تواند بر نحوه‌ی راه رفتن فرد تاثیر بگذارد که در این صورت شکل پاهای فرد شبیه به حالت ضربدری خواهد بود.

علائم پا و زانوی ضربدری چیست

ضربدری بودن پای کودکان حالتی طبیعی است و موجب بروز علائم دیگری در کودک نمی‌شود. اما اگر این حالت با رشد کودک اصلاح نشود و تا سنین بالاتر ادامه پیدا کند موجب درد پا می‌شود.

اگر ضربدری بودن پاها بر اثر ابتلا به بیماری خاصی باشد و منجر به دفرمیتی یا بدشکلی شدید پاها شود می‌تواند در راه رفتن فرد اختلال ایجاد کند. در این بیماران، درد پاها، تغییر در شکل ظاهری پاها و مشکل در راه رفتن از علائمی‌است که مشاهده می‌شود. تغییر در نحوه ایستادن و وضعیت قرارگیری بدن می‌تواند بر دیگر مفاصل بدن نیز تاثیر گذار باشد و موجب بروز درد و مشکلات حرکتی شود.

پای ضربدری چگونه تشخیص داده می‌شود

در صورتی که تصور می‌کنید حالت ضربدری پاها احتمالا غیر طبیعی است، لازم است حتما برای ارزیابی آن به پزشک مراجعه کنید. پزشک وضعیت پاهای بیمار در حالت ایستاده و همچنین الگوی راه رفتن او را بررسی می‌کند و فاصله‌ی بین زانوها و مچ پاهای او را اندازه‌گیری می‌کند. پزشک با بررسی قد بیمار، راستای قرار گیری ران و مچ پا، تقارن زانوها، وضعیت و حالت ایستادن و راه رفتن بیمار می‌تواند تشخیص دهد که فرد به زانوی ضربدری دچار است یا خیر. در مواردی نیز ممکن است نیاز انجام عکسبرداری با اشعه ایکس باشد.

 عوارض احتمالی

عوارض پا یا زانوی ضربدری عبارتند از:

• مشکل در راه رفتن (به ندرت).
• مشکلات روحی برای فرد به علت نارضایتی از شکل ظاهری خود و ضربدری بودن زانوها.
• در صورت عدم درمان به موقع زانوی ضربدری، این مشکل می‌تواند موجب ابتلای زودرس به آرتروز زانو شود.

نحوه‌ی درمان پای ضربدری

حالت ضربدری زانو‌ها به طور طبیعی در بسیاری از کودکان وجود دارد، در این مرحله توصیه می‌شود که کودک زیر نظر پزشک متخصص یاشد و وضعیت او به طور منظم ارزیابی شود. در صورتی که با رشد کودک و بالا رفتن سن او، حالت ضربدری زانو‌ها به خودی خود اصلاح نشود، لازم است مدالیته‌های درمانی خاصی برای اصلاح شکل پاها به کار گرفته شوند. همچنین درمواردی ممکن است با تشخیص و درمان علت زمینه‌ای بروز پای ضربدری، این مشکل را برطرف کرد.

در صورتی که وجود اختلالات تغذیه‌ای، بیماری‌های مفاصل یا سایر بیماری‌ها تشخیص داده شود، لازم است در ابتدا برای درمان آن‌ها اقدام شود. مکمل‌هایی مانند ویتامین D، ویتامین C، و سایر ویتامین‌ها و مواد معدنی ممکن است تجویز شوند. سایر روش‌های درمانی عبارتند از:

بریس‌های مخصوص اصلاح زانوی ضربدری

ممکن است برای پشتیبانی بهتر از زانو‌ها و اصلاح زاویه قرارگیری زانوها و مچ پاها کفش‌های مخصوص، بریس‌های مخصوص استفاده در شب و دیگر ارتز‌ها تجویز شوند. بریس‌ها کمک می‌کنند که زاویه زانوها در حالت درستی قرار بگیرد و در نتیجه از ضربدری شدن زانو‌ها در روند رشد کودک جلوگیری می‌کنند و وضعیت قرار گیری پاها در هنگام ایستادن و شکل راه رفتن کودک را اصلاح می‌کنند.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپیست با بهره‌گیری از برنامه‌های ورزشی و کششی مناسب با وضعیت و میزان انحراف پا ضربدری در بیمار به بهبود وضعیت و کاهش درد در بیماران کمک خواهند کرد.با تقویت عضلات پا،فیزیوتراپیست به بیمار کمک می‌کند تا بدن خود را در وضعیت صحیح قرار داده و از آسیب‌های آتی به خاطر ضربدری شدن پاها نیز جلوگیری کند.

حرکات اصلاحی برای پای ضربدری

دکتر سپهریان از کلینیک تخصصی طب فیزیکی و توان‌بخشی پیشگام عقیده دارند که پای ضربدری با درجه‌ی خفیف را می‌توان با ورزش‌های تقویتی که موجب بازیابی راستای صحیح زانو و ثبات آن می‌شود، اصلاح کرد. شما لازم است این تمرینات را برای هر یک از پاها 10 بار تکرار کنید و به تدریج با استفاده از وزنه به شدت تمرین بیافزایید یا به ما مراجعه کنید تا این زمینه به شما کمک کنیم.

تمرین اول برای اصلاح زانو ضربدری: بالا آوردن پا در حالت صاف

این حرکت برای تقویت عضلات جلوی ران است.

• روی یک صندلی بنشینید و کف هر دو پارا روی زمین بگذارید. یکی از زانوهای خود را راست کنید و چند لحظه پایتان را در این حالت نگه دارید و سپس دوباره پایتان را پایین بیاورید.
• به پشت بخوابید. در حالی که زانویتان را صاف نگه داشته‌اید، یکی از پاهایتان را بالا بیاورید. چند لحظه پایتان را در این حالت نگه دارید و سپس دوباره پایتان را پایین بیاورید.

تمرین دوم برای اصلاح زانو ضربدری: خم کردن زانو

این تمرین برای عضلات پشت ران مفید است.

• بایستید و یکی از زانو‌های خود را خم کنید و پایتان را به سمت عقب ببرید به طوری که پایتان با لگن (باسن) شما تماس پیدا کند.
• تمرین بالا را در حالتی اجرا کنید که بر روی شکم خوابیده‌اید.

 تمرینات دیگری مانند اسکات نیمه، اسکات کامل (بشین پاشو)، حرکات اصلاحی با توپ و ورزش در آب نیز می‌تواند برای این مشکل مفید باشد اما لازم است زیر نظر یک متخصص انجام شود.

جراحی برای اصلاح پای ضربدری

در مواردی که بدفرمی ‌پاها بسیار شدید است و تا زمان بزرگسالی ادامه پیدا کرده است و یا در مواردی که یک مشکل یا بیماری خاص موجب بدفرمی ‌پاها شده است، ممکن است انجام جراحی برای اصلاح زانو ضربدری تجویز شود.

کیست مچ - درمان

تومور یا ورم روی مفصل یا پوشش تاندون (بافت اتصال دهنده عضله به استخوان) را کیست گانگلیون یا کیست مچ دست گویند که شبیه به کیسه مملو از مایع (کیست) است و درون آن ماده ژلاتینی مانند بدون رنگ، شفاف، چسبنده و سفتی وجود دارد. کیست دست بر حسب اندازه ممکن است سفت باشد یا حالت اسفنجی داشته باشد.

• ممکن است یک کیست بزرگ یا تعداد زیادی کیست کوچکتر ایجاد شود. تعدد کیست‌ها باعث می‌شود به نظر بیاید که چند کیست به وجود آمده است، اما در واقع پایه‌ی مشترک قرار گرفته داخل بافت‌های عمیق‌تر معمولاً آنها را به یکدیگر متصل می‌کند. این نوع کیست خطرناک نیست و تقریباً نیمی از تمام تومورهای بافتی نرم از این نوع هستند.
• کیست‌های دست یا کیست‌های بایبل در میان زنان شیوع بیشتری دارد و 70 درصد بیماران 20 تا 40 سال سن دارند. کیست‌های دست به ندرت در کودکان زیر 10 سال دیده می‌شود.
• کیست‌های دست عموماً در پشت دست روی مفصل مچ دست ایجاد می‌شود، البته گاهی در سمت داخلی و پایین کف دست نیز دیده می‌شود. کیست‌های پشت مچ دست هنگام خم کردن رو به جلوی مچ برجستگی بیشتری می‌یابند. این کیست به ندرت در محل‌های زیر نیز ایجاد می‌شود:

• پایه انگشتان روی کف دست، در این حالت کیست به شکل برآمدگی‌های کوچکی به اندازه نخود است.
• نوک انگشت، دقیقاً زیر پوست، در این حالت کیست را کیست مخاطی گویند.

دلایل ایجاد شدن کیست مچ دست

دلیل ایجاد شدن کیست مچ دست مشخص نیست. بر اساس یک نظریه آسیب دیدگی (تروما) باعث متلاشی شدن و از بین رفتن بافت مفصل می‌شود و کیست‌های کوچکی شکل می‌گیرد که پس از مدتی به توده بزرگتر و آشکارتری می‌پیوندد. اما محتمل‌ترین نظریه این است که در ابتدا شکافی در کپسول مفصل یا غلاف تاندون ایجاد می‌شود و سپس بافت مفصل از آنجا خارج می‌شود.

علائم کیست مچ دست

• کیست مچ دست معمولاً به صورت برجستگی یا توده در اندازه‌های مختلف دیده می‌شود.
• کیست معمولاً نرم و ثابت است و قطر آن بین 1 تا 3 سانتی متر است.
• ورم به تدریج یا به صورت ناگهانی بروز می‌یابد، ممکن است کیست کوچکتر شود یا حتی به مرور از بین برود، اما پس از مدتی دوباره ایجاد شود.
• اکثر کیست‌های مچ دست با قدری درد همراه هستند که معمولاً پس از آسیب دیدگی حاد یا مکرر شروع می‌شود. اما بیش از 35 درصد کیست‌ها به جز برجستگی مشهود علامت دیگری ندارند.
• درد بروز یافته معمولاً مزمن است و با حرکت دادن مفصل تشدید می‌شود.
• چنانچه کیست به تاندون متصل باشد، بیمار در انگشت درگیر احساس ضعف می‌کند.

ضرورت مراجعه به پزشک

پیشنهاد می‌شود چه در صورت بروز علائم چه در صورت بدون علامت بودن کیست برای معاینه به پزشک مراجعه کنید. پزشک پس از معاینه و تشخیص کیست مچ دست این اطمینان خاطر را به شما می‌دهد که جای برای نگرانی نیست و بهترین برنامه درمان را نیز پیشنهاد می‌دهد. بنابراین برای آرامش خاطر خود و درمان مناسب با متخصصان کلینیک پیشگام تماس بگیرید.

معاینه و آزمایش

معاینه بالینی غالباً برای تشخیص کیست مچ دست کافی است.

• پزشک گاهی برای اطمینان بیشتر با سرنگ یا اولتراسوند مقداری از مایع داخل کیست را خارج می‌کند. تصویر اولتراسوند (سونوگرافی) از طریق رفت و برگشت امواج صوتی روی بافت‌های مختلف به دست می‌آید و در این تصویر مشخص می‌شود که آیا برجستگی کیستیک (مملو از مایع) است یا جامد و یکپارچه است. همچنین پزشک به کمک اولتراسوند تشخیص می‌دهد که آیا رگ خونی یا شاهرگ عامل ایجاد توده است یا خیر.
• پزشک در صورت بزرگ یا جامد بودن توده یا درگیر بودن رگ‌های خونی بیمار را به جراحی معرفی می‌کند.
• ام آر آی (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) برای مشاهده مچ دست انجام می‌شود و دارای ارزش تشخیصی بسیاری برای کیست مچ دست است. یکی از موانع این روش تشخیصی هزینه بالای عمل است.

درمان

خود مراقبتی در خانه

درمان خانگی در گذشته استفاده از ضمادهای مختلف تهیه شده از تخم پرندگان و گرم کردن را شامل می‌شد. بیماران حتی یک کتاب سنگین را برای از بین بردن کیست روی آن می‌گذاشتند. اما این نوع درمان‌ها دیگر پیشنهاد نمی‌شود، چون نه تنها مانع عود کردن کیست نمی‌شوند، بلکه در واقع آسیب دیدگی بیشتر را در پی دارند.

درمان‌های محافظه کارانه و نگهدارنده

پزشکان معمولاً در ابتدا از یکی از روش‌های محافظه کارانه زیر برای درمان کیست مچ دست استفاده می‌کنند و در صورت موثر نبودن آنها در نهایت انجام جراحی را پیشنهاد می‌دهند.

• تحت نظر قرار دادن وضعیت کیست:کیست مچ دست سرطانی نیست و گاهی به خودی خود از بین می‌رود. پزشک در صورت عدم بروز علائم آزاردهنده پیشنهاد می‌دهد که اقدام خاصی انجام نشود و برای مدتی وضعیت کیست ملاحظه شود تا اطمینان حاصل شود که تغییر غیرمعمولی به مرور زمان در کیست رخ نمی‌دهد. این روش محافظه کارانه‌ترین رویکرد درمانی است.
• داروهای ضد التهاب:داروها درد و تحریک مرتبط با التهاب ناشی از حرکت دادن ناحیه اطراف کیست را کاهش می‌دهند.
• بی حرکت نگه داشتن:استراحت توده را کوچکتر می‌کند و فعالیت مداوم گاهی اوقات باعث بزرگتر شدن کیست می‌شود. کیست بزرگ و برآمده جدا از داشتن ظاهر ناخوشایند، فشار روی عصب‌های اطراف کیست را افزایش می‌دهد و باعث بروز درد می‌شود. بنابراین با بستن مچ بند طبی یا آتل می‌توان کیست را کوچکتر کرد و علائم مرتبط را کاهش داد. پزشک به موازات کاهش درد تمرین‌های خاصی را برای بازیابی قدرت و دامنه حرکتی از دست رفته در مدت بی‌حرکت بودن مچ دست تجویز می‌کند.
• تخلیه مایع کیست:پزشک اطراف کیست را بی‌حس و مایع داخل کیست را با سوزن خارج می‌کند. این عمل درد را کاهش می‌دهد و محدودیت دامنه حرکتی را تا حدی برطرف می‌کند، بااین حال این راهکار دائمی نیست، چون "ریشه" اتصال دهنده کیست به مفصل یا تاندون زیر کیست برداشته نمی‌شود. این عمل معمولاً در مطب پزشک انجام می‌شود و نیازی نیست که بیمار به کلینیک سرپایی مراجعه کند یا در بیمارستان بستری شود.
• فیزیوتراپی:پس از جراحی و بعضی درمان‌های غیرجراحی گاهی فیزیوتراپی انجام می‌شود. متخصص فیزیوتراپی تمرین‌هایی را برای حرکت دادن مفصل‌ها به بیمار آموزش می‌دهد تا ورم و ناراحتی کاهش یابد. به علاوه بیمار تمرین‌هایی را برای افزایش هماهنگی، انعطاف پذیری و قدرت دست فرامی‌گیرد. هدف از درمان بازیابی بیشینه عملکرد دست و مچ دست است.

جراحی

جراحی برداشتن کیست در صورت دردناک بودن، مختل شدن عملکرد مچ دست، به ویژه چنانچه دست درگیر دست پرکاربرد باشد، یا بی‌حسی یا گزگز دست یا انگشتان ضرورت می‌یابد.

اقدام‌های پس از انتخاب درمان

پس از تایید تشخیص کیست مچ دست و انتخاب درمان مناسب، اقدام‌های متفاوتی بر پایه درمان انتخابی صورت می‌گیرد:

• پزشک پس از تخلیه مایع کیست از بیمار می‌خواهد تا مفصل را در اولین فرصت ممکن پس از عمل حرکت دهد.
• مفصل به احتمال زیاد پس از جراحی 7 تا 10 روز با پوشش سختی (اسپلینت) بسته می‌شود تا مفصل حرکت نکند.
• بر اساس پژوهش‌های اخیر، بسته بودن مچ دست به مدت طولانی به مفصل آسیب می‌زند و به کار گرفتن زود هنگام آن پس از اتمام درمان مفید است.
• پزشک از بیمار می‌خواهد پس از جراحی به مطب مراجعه کند و در صورت لزوم تحت درمان فیزیوتراپی یا کار درمانی قرار گیرد. برنامه مراقبت پس از درمان اولیه بر پایه نیازهای هر بیمار تعیین می‌شود.

پیشگیری

از آنجایی که دلیل بروز کیست مچ دست مشخص نیست، دشوار بتوان راهکارهای مشخصی را برای پیشگیری از آن ارائه داد. مراجعه زود هنگام به پزشک و شروع سریع درمان برای جلوگیری مشکلات احتمالی آتی پیشنهاد می‌شود.

کمربند طبی - انواع

استفاده از کمربند طبی برای افرادی که از درد ناحیه پایینی کمر رنج می‌برند، می‌تواند یک کمک بسیار بسیار مؤثر باشد. با استفاده از کمربند طبی، درد ناحیه پایین کمر، بدون استفاده از دارو، فوراً و به‌شکل ناگهانی و شگفت‌آوری تسکین می‌یابد. از سوی دیگر بسیاری از متخصصین دردهای کمر، بر این عقیده‌اند که استفاده از کمربند طبی  به شکل نامناسب حتی می‌تواند مشکل را بدتر نیز کند.

 کمربند طبی چیست؟

اگر کمر شما آسیب ببیند، بهترین کمربند طبی می‌توانند به عنوان کمربند پشتیبان و تقویت‌کننده کمری عمل کنند. کمربند‌های طبی برای ثبات و تعادل بدن شما از خارج بدن فشار وارد می‌کنند و با این کار کمر از کشیده شدن و آسیب در امان می‌ماند.

پشت کمر به‌طورطبیعی، در قالب ماهیچه‌های شکمی، پشتیبان و تقویت‌کننده‌های طبیعی پیش‌ساخته خودش را دارد، این عضلات به نوار بافت پیوندی ناحیه پایینی کمر الحاق می‌شوند و همچنین این ناحیه‌ نیز به عضلات پایین کمر متصل می‌شود که دورتادور کمر را احاطه می‌کنند.

نکات و مزایای کمربندهای طبی

1- بلافاصله بعد از عمل جراحی می‌توان از کمربندهای طبی (بریس‌های کمری) برای کمک به  تثبیت ستون فقرات استفاده کرد.

2- کمربندهای طبی می‌توانند بعد از آسیب‌های خفیف کمر با محدودسازی حرکت ستون فقرات در ناحیه پایینی کمر، در همان مراحل اولیه، مفید واقع شوند.

3- در واقع محدود کردن حرکت پایین کمر اجازه می‌دهد برخی آسیب‌های کمر التیام یابند. برخی استفاده‌کنندگان از کمربند‌های طبی بیان می‌کنند که این کمربندها  شکم‌شان را تثبیت و تقویت می‌کند ، طرز قرار گیرى بدن‌‌شان را بهبود می دهد و کمی از بار ناحیه پایینی کمرشان می‌کاهد.

4- کمربندهای طبی می‌توانند در هنگام درد کمر، در زمان انتقال از حالتی به حالت دیگر (مثلاً از حالت نشسته به ایستاده) آن را راحت‌تر سازند.

5- اگر شغل شما جزء مشاغل سختی است که به  پایین کمرتان فشار وارد می‌کند ، هنگامی‌که بعد از  یک آسیب‌دیدگی کمر برای اولین بار به سرکار‌تان باز می‌گردید، این نوع کمربند‌ها می‌توانند با پیشگیری از کشیدگی بیش از حد در ناحیه ستون فقرات  به شما کمک می‌کنند.

معایب کمربند‌های طبی

در بین پزشکان این نگرانی وجود دارد که استفاده بیش از حد از کمربند‌های طبی، این احتمال را به‌وجود می‌آورد که به دلیل کم کار شدن برخی از عضلات که ستون فقرات را تثبیت می‌کنند، آن‌ها را ضعیف کرده و باعث تحلیل رفتن این عضلات گردد. به عبارت دیگر، عضلات و رباط‌هایی که مجبور به کار نیستند به دلیل پشتیبانی و کمک کمربند ضعیف خواهند شد. این تقاضا  از کمربند هر روز بیشتر و بیشتر خواهد شد تا جایی که در برخی نقاط، کمربند دیگر قادر به انجام کار زیادی نبوده و ممکن است آسیب هم به وجود آورد.

انواع کمربندها برای سلامتی ستون فقرات

برای هر نوع درمان درد کمر، حتماً بایستی با پزشکتان همیشه آن را درمیان بگذارید.اگر پزشک‌تان استفاده از کمربند طبی را برای شما تأیید کرد، بسته به شرایط‌‌ و شدت علائم‌تان‌، نیازها و دیگر معیارها، گزینه‌های زیادی برای انتخاب وجود دارد.

• کمربند تروکانتِریک (Trochanteric).معمولاً این کمربند برای درد مفصل ‌خاصره‌اى خاجى (ساکروایلیاک) یا تثبیت شکستگی‌های لگن تجویز می‌شود. این کمربند به اطراف لگن می‌چسبد و حدود پنج تا هشت سانتی‌متر پهنا دارد و درست مثل یک کمربند عادی سگک آن در جلو آن قرار دارد.
• کمربند لومبوساکرال  (Lumbosacral) و ساکروایلیاک (Sacroiliac): این کمربند به تثبیت ناحیه پایینی کمر کمک می‌کند. این کمربندها معمولاً از کتان سنگین تقویت شده با نوارهای باریک سبک وزن ساخته می‌شوند و فشار را می‌توان از طریق بندهای پهلو یا پشتی کمربند تنظیم کرد. پهنای کمربندهای لومبوساکرال، در اندازه‌های ده تا پانزده سانتی‌متر، و بیست تا سی سانتی‌متر موجود است. این نوع کمربند با بهم فشردن مفاصل بین استخوان لگن خاضره و استخوان خاجی در انتهای ستون فقرات از حرکت ممانعت به عمل می‌آورد.
• کرست(Corset) . وقتی اشخاص کلمه کُرسِت را می‌شنوند، معمولاً  تصویر زنان امروزی در ذهن آن‌ها تداعی می‌شود که از کمربندهایی با این نام برای کاهش اندازه دور کمرشان استفاده می‌کنند، نه برای درمان مشکلات کمرشان. امروزه، کرست‌ها به نوعی از کمربندهای طبی اشاره دارد که به شکل خشک و انعطاف‌ناپذیر کمر را نگه می‌دارد. این کرست‌ها، طول‌های متفاوتی دارند، بر روی باسن بسته می‌شوند و با سردوشی‌هایی که روی کتف‌ها قرار می‌گیرند، همراه است. کرست‌ها را می‌توان با بند از پشت، پهلو یا جلو محکم کرد. از کرست‌های کوتاه معمولا برای درد خفیف کمر استفاده می‌شود. از کرست‌های بلند نیز برای رفع مشکلات در وسط ناحیه پایینی توراسیک ستون فقرات (ستون مهره پشتی) استفاده می‌شود. وجود نوارهای باریک فلزی باعث خشکی (انعطاف‌ناپذیری) مناسب کمربند و تقویت کمر می‌شوند.
• کمربند خشک (انعطاف‌ناپذیر). اگر کمربند‌های طبی استاندارد، به اندازه کافی سفت نباشند، معمولاً پزشکان این کمربند را برای بهبود درد کمر و تثبیت ستون فقرات تجویز می‌کنند . کمربند‌های خشک معمولاً قطعات قائمی دارند که به شکل بخش پایینی ستون فقرات و لگن درمی‌آید، همراه با نوارهایی که به طور ضربدری از ناحیه اُراسیک می‌گذرند و همچنین تسمه‌های پارچه‌ای درون این کمربندها وجود دارد که ازجلو فشار وارد می‌کنند.

برخی از انواع رایج کمربند‌های طبی خشک عبارتند از:

• ویلیامز. کمربند طبی خشکی است که تیرک‌های عمودی در وسط را ندارد و به شما اجازه خم شدن می‌دهد.
• چِیربک. کمربند طبی خشکی است که ستون فقرات کمری را در حالت طبیعی نگه می‌دارد و حرکات چرخشی و حرکات به پهلو را در بخش پایینی ستون فقرات محدود می‌سازد.
• رِینی فِلِکشن جَکِت (Raney Flexion Jacket). کمربند طبی خشکی است که با نگه داشتن ستون فقرات کمری در شیب طبیعی، انحنای آن را کاهش می‌دهد.
• هایپراِکستِیشن. کمربند طبی خشکی است که برای جلوگیری از خم شدن بیش از حد طراحی شده است. هایپراِکستِیشن‌ها اغلب برای درمان شکستگی‌های متراکم در جلو تجویز می‌شوند یعنی درست جایی که توراسیک و نواحی پشتی ستون فقرات به‌هم می‌رسند. این نوع کمربندها با محدود کردن انحناء (خمیدگی) ستون فقرات کمری و توراسیک بعد از جراحی فیوژن ستون فقرات، فشار را از جلوی مهره‌ توراسیک بر‌می‌دارند. کمربند‌های هایپراکستنشن یک فریم فلزی مستطیل شکل در جلو دارند که بر ناحیه بالایی جناغ سینه یا استخوان سینه و استخوان شرمگاهی فشار وارد می‌کند و اجازه می‌دهد ستون فقرات کشیده شود. همچنین این کمربند بر روی T-10 (دهمین مهره در ستون فقرات‌)  فشار وارد می‌کند. کمربند‌های هایپراکستنشن "تثبیت سه نقطه‌ای" همتراز شکستگی را برای ستون فقرات از طریق سه بالشتکی که یکی در جلوی شکم، یکی در قفسه سینه و یکی در عقب قرار دارد، فراهم می‌کنند. در بین کمربند‌های هایپراکستنشن، نایت تیلور و جوئیت از همه رایج‌ترند.

• مالدد جکت (Molded Jacket). این نوع کمربند طبی برای پخش کردن فشار به‌طور وسیع بر روی ناحیه‌ای بزرگ طراحی شده است. این کمربند ستون فقرات را از گردن تا باسن ثابت می‌کند و فشار را به‌طور یکنواخت توزیع می‌کند و فشار اضافی را از مناطقی  که زیر فشار خیلی زیاد هستند یا ناپایدارند، برمی‌دارد. این نوع کمربندد در ابتدای کار از گچ پاریسی ساخته می‌شد ولی امروزه معمولا از پلاستیک مالدد (Molded) ساخته می‌شود.
•  لیفتینگ بلت  (Lifting Belt).  این کمربند برای کاهش کشیدگی پایین کمر و کاهش خستگی عضلانی -که هنگام بلند ‌کردن اشیاء سنگین به‌وجود می‌آید- طراحی شده است. این کمربند دورتادور کمر را دربر می‌گیرد،  ناحیه کمری ستون فقرات‌ را می‌پوشاند و از جلو بسته می‌شود.لیفتینگ بلت‌ها معمولا از پارچه یا کرباس ساخته می‌شوند و در برخی مدل‌ها نیز در آن‌ها بالشتک‌هایی به شکل خمیدگى ستون فقرات (یا اصطلاحاً لوردوز (برای شکل دهی به انحنای ستون فقرات وجود دارد.