سندروم کانال تارس

اختلالات عروقی جزو عوامل نادر TTS نیست و حدوداً 17 درصد موارد را تشکیل می دهند ؛ و در بین آنها واریس در اندام تحتانی شایع ترین علت می باشد. اما از آنجائیکه واریس در اندامهای تحتانی شایع می باشد ، شاید به عنوان علت TTS مورد سوال قرار گیرد. بیماریهای التهابی که منجر به سینوویت در غلاف تاندون های داخل کانال تارس می شوند، گروه دیگر از علل شایع سندرم کانال تارس به شمار می روند.

در یک مطالعه از 49 بیمار مبتلا به TTS ، 34/4 درصد دارای بیماریهای سیستمیک از جمله دیابت و بیماریهای التهابی روماتیسمال بوده­اند.

همچنین طی گزراشی ، از دیابت ، آکرومگالی، کم کاری تیروئید و آرتریت روماتوئید به عنوان شایع ترین علل سیستمتیک سندرم کانال تارس نام برده شده است. بیماریهای سیستمیک دیگر شامل بیماری لوپوس اریتماتوز سیستمیک، هیپرلیپیدمی و جذام می باشد. تومورهای خوش خیم نیز می توانند موجب TTS گردند.

علائم بالینی

شروع TTS همیشه تدریجی است و معمولاً یک طرفه می باشد. شایع ترین Symptom ای که در همه بیماران دیده می شود احساس سوزش، گزگز، مور مور و کرختی می باشد که در مسیر عصب پلانتار دیده می شود. انتشار این علامت بستگی به درگیری شاخ های عصب تیبیال می باشد. وقتی که عصب پلانتار درگیر باشد، علائم در قسمت انتهایی کف پا و انگشتان پا انتشار پیدا می کند. در مواردی که شاخه ی کالکانئال عصب تیبیال درگیر باشد، علائم در ناحیه پاشنه پا لوکالیزه میگردد.

این علائم به طور کلاسیک با ایستادن طولانی یا راه رفتن تشدید می شود و با در آوردن کفش و استراحت بهتر می گردد. تشدید پارستزی در شب در TTS کمتر از CTS می باشد و در 15 تا 42 درصد موارد گزارش شده است. وقتی که پارستزی شدیدتر می شود ممکن است به ساق و قسمتهای پروگزیمال اندام تحتانی انتشار پیدا نماید که به آن فنون valleix اطلاق می گردد. ضعف حرکتی به عنوان یک Symptom در TTS در هیچ مطالعه ای گزارش نشده است. دو علامت Objective شایع در TTS شامل : تست تینل و اختلال حسی در مسیر شاخه های عصب تیبیال می باشد. تست Tinel بادق عصب تیبیال، درست در قسمت فوقانی تونل تارس در پشت مالئول داخلی انجام می شود. وقتی که این تست مثبت باشد ، بیمار یک احساس برق گرفتگی در کف پا و انگشتان پا احساس می کند . تست Tinel مثبت تقریباً در همه بیماران وجود دارد. اختلال حسی در مسیر عصب تیبیال در بیش از 2/3 بیماران دیده می شود و یک هیپراستزی نسبت به لمس سطحی ایجاد می شود. حساسیت لوکال در ناحیه تونل تارس، یک یافته شایع به شمار می آید که در 50 تا 98 درصد بیماران گزارش شده است.

علائم حرکتی objective نادر می باشد. آتروفی عضلات داخلی پا یک یافته نادر بوده و فقط در موارد پیشرفته بیماری دیده می شود.

تشخیص TTS:

در تشخیص سندرم کامل تارس، تست تینل و اختلال حسی در مسیر شاخه های انتهایی عصب تیبیال، مهمترین یافته های بالینی و تشخیصی به شمار می روند. بدون وجود هر دو یافته فوق، تشخیص TTS از نظر کلینیکی غیر محتمل خواهد بود. بدیهی است که همه بیماران از احساس سوزش و پارستزی در کف پا و یا انگشتان پا شکایت دارند. دو بیماری دیگر که ممکن است با TTS اشتباه شود، رادیکولوپاتی ریشه های L5 و S1 و پلی نوروپاتی حس محیطی می باشند. علائم بالینی سیاتالژی L5 و S1 و دوطرفه بودن پلی نوروپاتی محیطی در تشخیص افتراقی، کمک کننده خواهد بود. به همین خاطر در هر بیماری که مشکوک به TTS دوطرفه می باشد، لازم است پلی نوروپاتی محیطی رد گردد.

در هر بیماری که موجب درد در اطراف پاشنه ی پا یا قسمت مدیال پا می شود، باید به فکر سندرم کانال تارس باشیم. بنابراین بیماریهایی مثل فاسئیت پلانتار، بورسیت کالکانئال و تنوسیونوویت در قسمت داخلی مچ پا، در تشخیص افتراقی TTS قرار می گیرند. لازم به ذکر است که در این بیماریها برخلاف سندرم کانال تارس، گزگز، مور مور و دردهای سوزشی همراه با اختلال حسی وجود ندارند. در اکثر بیمارانی که با تشخیص TTS جهت EMG-NCV مراجعه می نمایند، تشخیص بیماری سندرم کانال تارس نمی باشد: یعنی از نظر بالینی TTS بیش از اندازه تشخیص داده می شود.

مطالعه الکترو میوگرافی(EMG-NCV) روش تشخیصی انتخابی برای سندرم کانال تارس می باشد و در 90 تا 100 درصد موارد تشخیص داده می شود. مطالعات اخیر نشان داده است که MRI در تشخیص ضایعات فضاگیری که موجب TTS شده اند، کمک کننده خواهد بود.

همچنین تزریق لوکال یک ماده بی حس کننده در داخل کانال تارس، موجب برطرف شدن علائم می گردد که میتوان از آن به عنوان یک تست تشخیصی استفاده نمود.

درمان

درمان TTS بستگی به علامت آن دارد. همه بیماران نیاز به جراحی ندارند. بنابراین باید سعی نماییم که با تشخیص دقیق و صحیح از انجام اعمال جراحی غیر ضروری جلوگیری به عمل آوریم. در مواردی که علت بیماری وجود فشار خارجی(مثل پوشیدن چکمه اسکی) یا بیماری التهابی سیستمیک( مثل آرتریت روماتوئید، کم کاری تیروئید) باشد، درمان شامل کاهش فشار خارجی و درمان بیماری زمینه ای می باشد. درمان کانسرواتیو شامل استراحت مچ پا ارتوزیس پا یا مچ پا و استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی در تعداد کمی از بیماران به ویژه آنهایی که به دنبال ترومای ساده به مچ پا ، یا آسیب های ورزشی و یا تنوسینوویت دچار سندرم کانال تارس شده اند ، کمک کننده خواهد بود. Decomperession با انجام جراحی در بیمارانی که به درمان طبی پاسخ نمی دهند و یا ضایعات فضاگیر موجب TTS شده است، انجام خواهد شد. انجام عمل جراحی Decomperession موجب برطرف شدن علائم در 80 تا 90 درصد بیماران می شود. در صورتی که علت سندرم کانال تارس مشخص نباشد، انجام عمل جراحی در 75 درصد موارد علائم را برطرف می نماید.

وقتی که با انجام عمل جراحی علائم بیمار برطرف نمی شود باید به موارد زیر توجه نماییم:

1- Release نا کافی فلکسورر تینا کولوم

2- فشار بر روی عصب تیبیال در محل دیگری غیر از رتیناکولوم باشد(مثل هیپر تروفی تاندون هالوسیس ابدوکتور)

3- تشخیص صحیح نباشد.

مواردی که فشار از هالوسیس ابدوکتور و یا وریدهای واریسی باشد، اقدام جراحی مناسب انجام خواهد شد.

دکتر امیر رضا قایفران

.منبع:http://www.sportaek.blogfa.com